Bir varmış bir yokmuş ormanda ağaç kovuğunda yaşayan uzun kuyruklu bir sincap varmış. Adı Karamelmiş. Kalın ve kabarık tüyleri varmış. En sevdiği besin meşe palamuduymuş. Meşe palamudu sert bir kabukla kaplıymış, içinde tohum varmış. Karamel meşe ağaçlarına tırmanır, meşe palamutlarını toplarmış dişleriyle kabuğunu kırıp içindeki tohumu yermiş. Karamel kış geliyor diye topladığı kabuklu yemişleri, meyveleri, tohumları, ağaç evinde saklamaya başlamış. Çünkü kış başladığında kar yağdığında bitkilerin ağaçların üstü karla kaplanırmış yemek bulmakta zorluk çekermiş. Bu sefer evinden çıkmak istemiyormuş kar başladığında ağaç evinin girişini de yapraklarla iyice kapatacakmış. 🌳🐿️
Beklenen kış gelmiş sincap karamel dışarda kar yağarken sıcak ağaç kovuğunda ceviz yiyormuş. Bazen evinin girişindeki yaprakları alıp dışarıda karın yağışını izlermiş. Bir gün bir ses duymuş, sincap sesine benziyormuş. Ağaç dalında birde ne görsün, kendisi gibi bir sincap. Yanına doğru geliyormuş saklanmış, yaklaşma diye Karamel seslenmiş. 🌳🐿️
Merak etme bende senin gibiyim korkma demiş. Ağaç kovuğunun girişindeki yaprakları sıyırmış içeriye girmiş. Adım Fındık demiş, Karamel korkusunu yenmiş, oda saklandığı yerden çıkmış, bende Karamel demiş. Fındık evde bir sürü yemişler görmüş. Ben dışarda çok üşüdüm saklanacak yer arıyordum buraya geldim demiş. Genelde gezerim kaldığım sabit bir yer yok demiş. Karamel Fındığın acıktığını anlamış ona biraz ceviz vermiş. Fındık hızlı hızlı yemeye başlamış. Karamel sormuş, peki sen böyle gezerek nasıl yiyecek toplayabiliyorsun demiş. Ben o gün bulduğumu yerim, ağaç kovuklarında yaşarım hergün farklı ağaç kovukları bulurum. Arkadaş olmuşlar, birlikte yaşamaya başlamışlar, ağaç kovuğunda dans etmişler, saklambaç oynamışlar. Kış yavaş yavaş bitmeye başlarken Karamel’in topladığı yemişlerde bitmeye başlıyordu. Fındık ağaç kovuğunun girişinden dışarıya baktı, ağaçların, bitkilerin karla kaplı olduğunu gördü ama başka şansları yoktu yemişler yetmeyecekti. Bu yüzden birşeyler yapmalıydı. Karamel onun gitmesini istemiyordu, başına birşey geleceğinden korkuyordu. Fındık Karameli sakinleştirdi ve dışarıya adımını attı, küçük elleriyle ağaçtan kayarak indi.
Karlı kaplı çalılardan atladı, ilerde üzüm ağaçlarını gördü, ağaçlara doğru ilerlemeye başladı. Birden karın içine girdi, çıkmaya çalıştı ama ne kadar uğraşsa da başaramıyordu. Hem susamıştı hemde temiz karları yiyerek çıkabileceğini düşündü. Fındık, karın içinde çırpınırken, gözleri üzüm ağaçlarına doğru kayıyordu. Üzüm ağaçlarının dallarında birkaç salkım üzüm görünüyordu. Susuzluğu ve açlığıyla baş etmeye çalışırken bir yandan da üzümlere doğru çabucak ilerlemeye çalıştı.
Karın içinde mahsur kalmıştı, karı hem yedi, hemde vücut sıcaklığı ile kar erimeye başladı. Fındık kurtulmuştu, hızla üzümleri topladı, ağzına sıkıştırabildiği kadar sıkıştırdı, üzüm ağacının altında dinlendi. Eve eli boş dönmeyeceği için çok mutluydu. Ardından, karla kaplı ormanın içinden ağaç evine doğru yola çıktı. Her adımda, Karamel’in endişeli gözlerini düşündü. Ona geri dönmek ve onunla birlikte kışı atlatabilmek istiyordu. Bu kez daha dikkatliydi, çünkü yolu iyi bilmiyordu ve kar hâlâ yer yer engel oluşturuyordu. Ancak Fındık, kararlı bir şekilde ilerledi ve nihayet ağaç evine ulaştı.
Ağaç evine vardığında, Karamel’in endişeli bakışlarıyla karşılaştı. Karamel, Fındık’ı görünce sevinçle sarıldı. “Neredeydin? Seni çok merak ettim!” dedi. Fındık, Karamel’e başından geçenleri anlattı. Üzüm ağaçlarını bulduğunu ve karın içinde kaldığını söyledi. Ancak ormanı ve yolculuğu hakkında öğrendiği her şeyi paylaştı. Karamel, Fındık’ın dönmesine çok sevindi. “Seni çok özledim!” dedi. “Birlikte kışı atlatacağız ve yeni maceralar yaşayacağız.” Fındık ve Karamel, birlikte ağaç evinde kalan yemişleri paylaştılar. Ve böylece, Fındık ve Karamel, birlikte mutlu bir şekilde yaşamaya devam ettiler.
